Znanych i powszechnie używanych jest kilka synonimów dla określenia systemów optycznych FSO (ang. Free Space Optics), czyli łączy optycznych w wolnej przestrzeni. Być może wiele osób słyszało nazwy optolinia, łącze laserowe, optolink itp. Każde z tych określeń oznacza w rezultacie to samo rozwiązanie, czyli urządzenia laserowe do transmisji danych drogą napowietrzną.

     Łącza tego typu mają obecnie zasięg dochodzący nawet do 10 km, jednak znaczący wpływ na odległość na jakiej mogą pracować mają warunki klimatyczne. W warunkach polskich łącza te przy założeniu ciągłej i stabilnej pracy mogą być stosowane na dystansach nie przekraczających 3km. Połączenie dwóch lokalizacji przy pomocy głowic laserowych jest połączeniem typu bridge, czyli tradycyjnym mostkiem sieciowym. W zależności od potrzeb w głowicach występują różne rodzaje interfejsów sieciowych, których możemy używać do łączenia sieci Fast Ethernet 10/100 Mbit/s i Gigabit Ethernet oraz ATM STM-1, STM-4 czy STM-8. Przy obecnej technologii producentom nie udaje się niestety uzyskać większych zasięgów przy jednoczesnym przestrzeganiu określonych norm jakościowych oraz przy zachowaniu minimalnej stopy błędów w transmisji danych (BER<10 E^-10). Zakłada się, iż roczna dostępność usługi opartej o funkcjonujące łącze optyczne nie powinna być mniejsza niż 99,99% czasu działania. W krytycznych aplikacjach dostępność ta musi wynosić nawet 99,999% w skali roku.

     Systemy laserowe są połączeniami w pełni dupleksowymi, co oznacza, że strumienie danych odbieranych i nadawanych pomiędzy głowicami laserowymi są transmitowane jednocześnie w obu kierunkach. Długości fal emitowanych przez diody laserowe w zależności od rodzaju głowic mieszczą się w przedziale od 750nm do 1300nm, czyli na granicy światła widzialnego. W urządzeniach, które pracują w niższym spektrum światła maksymalny dystans jest krótszy. Podczas eksploatacji takich łączy osoba stojąca bezpośrednio za głowicą może dostrzec w oddali czerwony punkt, który jest wiązką optyczną emitowaną z odległej głowicy laserowej. Systemy pracujące na granicy światła widzialnego są mniej odporne na warunki atmosferyczne niż głowice, które pracują na długościach fali powyżej 1250nm. Te drugie są rzecz jasna przystosowane do większych odległości, są bardziej odporne na zmienne warunki pogodowe oraz nie ma możliwości dostrzeżenia gołym okiem wiązki optycznej przychodzącej z odległej głowicy. Bardzo ważną cechą łączy optycznych jest fakt, iż nie wymagają one uzyskania przydziału częstotliwości jak ma to miejsce w przypadku zastosowania innego rodzaju systemów bezprzewodowych np. radiolinii. W związku z powyższym eksploatacja łączy optycznych jest dużo tańsza, ponieważ nie jest wymagane stałe wnoszenie wysokich opłat za częstotliwości.

Następna strona