Łącze optyczne FSO służy do realizacji procesu transmisji cyfrowej przy pomocy skupionej wiązki lasera, gdzie ośrodkiem transmisyjnym jest wolna przestrzeń. Łącze to, co jest niezwykle istotne, zapewnia przezroczystość dla protokołów transmisyjnych (SDH, ATM), czyli można je traktować jako warstwę fizyczną. Składa się z dwóch głowic nadawczo-odbiorczych umieszczonych w prostej linii i skierowanych na siebie (głowice muszą się widzieć), co zapewnia dwukierunkową transmisję sygnałów pomiędzy nimi. Podobnie jak radiolinie jakość pracy łącza FSO zależy od warunków pogodowych, gdyż tłumienie sygnału określonego odcinka przestrzeni zmienia się wraz z warunkami atmosferycznymi, a głównym parametrem jest tu widoczność. Jak widzimy na schemacie, widoczność (linia dolna) dość szybko maleje wraz z pojawieniem się smogu, opadów deszczu i śniegu oraz mgły. Tłumienie jednostkowe wolnej przestrzeni wyrażone w dB/km zmienia się odpowiednio do warunków atmosferycznych. W przypadku FSO, najbardziej groźnym zjawiskiem pogodowym mogącym doprowadzić nawet do zerwania połączenia jest bardzo gęsta mgła, natomiast nawet ulewny deszcz lub śnieg są przez łącze tolerowane. Nasuwa się wniosek, że FSO można z powodzeniem stosować jako łącze protekcyjne dla radiolinii, które zależnie od częstotliwości są mniej lub bardziej czułe na opady deszczu, natomiast pracują bez problemów podczas silnej mgły. Pomiędzy nadajnikiem a odbiornikiem optolinii bezwzględnie wymagana jest długookresowa widoczność optyczna (LoS), ponieważ energia impulsów optycznych rozchodzi się w formie smukłej wiązki, w kształcie wydłużonego stożka. Podczas planowania systemu teletransmisyjnego wykorzystującego bezprzewodowe łącze optyczne należy brać więc pod uwagę takie czynniki, jak wysokość drzew lub krzewów oraz możliwość zaistnienia zmian w otoczeniu powodujących powstanie przeszkody na drodze optycznej.

Następna strona